எல்லை இல்லா

 

எல்லை இல்லா வானம் எங்கும்
ஏணிப்படிகள் இல்லை போலும்
ஏழை நெஞ்சம் ஈழம் எங்கும்
எடுத்து இயம்ப இல்லை தஞ்சம்

ஏற்பதில்லை ஏழை நியாயம்
காக்கவில்லை பெண்ணின் மானம்
எத்தனை இன விரோதம், பதவி மோகம்
எண்ணிலடங்கா உயிர்கள் சேதம்

எரியும் நெருப்பில் எண்ணெய் ஊற்ற
எண்ணம் கொண்டான் அண்டை அயலான்
எமனாக அரணா பாரதம் புதிரா
எமை காக்க வேண்டும் உயிரா 

எட்டயபுர பாரதிக்கு எட்டவில்லையே
இந்த செய்தி எட்டியிருந்தால் எகிறியே
குதித் திருப்பான் ஏளனம் செய்திருப்பான்
ஏட்டிலே எழுது முழுதும் எடுத்ததை பாடு பரவும்

என்று காணும் இன்ப வாழ்வு
ஏங்கும் நெஞ்சம் வசந்தம் பாடும்
ஏரும் மீளும் ஊரும் வாழும்
வானவில்லும் வந்து போகும்

மனித மனமே கேளு

மனித மனமே கேளு

மயக்கம் என்ன கூறு

கலங்கும் நெஞ்சே ஆறு

இது வாழ்வில் காணும் பேறு

எதுவும் கடந்து போகும்

எண்ணம் கிடந்து வாட்டும்

எதையும் தாங்கும்  இதயம்

எளிதில் மறந்து போகும்

மனித வாழ்வும் மரணம் ஆகும்

மடிந்த பின்பும் ஜீவன் வாழும்

ஏழ் பிறப்பும் கடந்து செல்லும்

விதைத்த வினைகள்  அறுக்கு  மட்டும்

நினைத்து  பார்த்தால் சிரிக்க தோன்றும்

புரியாத புதிர் போலவே நோக்கும்

நிம்மதி தேடி அலையும்  இருந்த நிம்மதியும்

போகும் இடம்தனை  சென்றடையும்

விதி என்று வேதனையில் வாடும்

போராடும் வாழ்வில் நீராட தோன்றும் 

வென்று விடத் தவிக்கும் வெட்டிவிடத் துடிக்கும்

தெய்வமதை நிந்திக்கும் கண்டபடி சிந்திக்கும்

இனிமை காண வேண்டின்

இணைத்துப் பார்த்தல் தவிரு

அடுத்தவர் வாழ்வில் பொருளில்

ஆசைகள் கொள்ளாதிரு, அன்பாய் இரு

உயர்பவர் தனை கண்டால் உளமாக வாழ்த்திடு 

போட்டி, பொறாமை வாராமல் தடுத்திடும்  

எதிரிக்கும் தீங்கு எண்ணாதிரு

இருப்பதை வைத்து செவ்வனே வாழு

தன் மனசை தானே கண்டு பயம் கொள்ளல் நல்லது 

செய்வன எல்லாம் உடனே சரியாக

செய்தலும் சிறந்தது எதிர்பார்ப்பு இல்லையேல்

ஏமாற்றம் இல்லையே இவை சிறிதேனும்

நிம்மதி தரும் நிலையில்லா இவ்வுலகில்

நல்லூர் நாயகனே

 நல்லூர் நாயகனே 

முத்தமிழ் வித்தகனே

வித்தைகள் உனக்கென்ன புதிதா 

விதைத்திடும் விதைகளெல்லாம் 

மெத்திடுமா நின் அருள் 

இன்றி முத்திடுமா இவை புத்தியில் 

உறையாமல் செத்திடுமா 

விதி என்று நதி வழி செல்லாது 

கதி என்று வந்தவரை 

காத்திடும் கருணை தெய்வம்

கந்தா நீ அல்லவா 

சரவணபவ என வாழ்வினில் 

விடிவு தர வந்த வடிவேலா
என் உளம் அறிந்து

  நினைந்து உனை பாடி 

நான் மகிழ கவிதையும் தந்த கதிர்வேலா

இதுவும் கந்தன் கருணை தானா 

வேண்டியதை தருபவனே 

உன்னை தான் பாடுகிறேன்

உன்தனையே வேண்டுகிறேன்

நினைவு தெரிந்த நாள் முதலாய் 

நின்தனையே வணங்கி நின்றேன்

நடை பழகும் போதினிலும் 

உன் தாள் தான் பணிந்து நின்றேன் 

பிஞ்சுக் கரங்களினால் கை 

கூப்பி  நின்றேன் 

இன்று வரை உன் நினைவே 

இறக்கும் வரை வேண்டுகிறேன்

கடல் தாண்டி வந்தாலும் கருணை 

மழை பொழிபவனே உன்னை 

கொண்டாடுவோரை திண்டாட 

வைப்பவனே சிந்தனை திறம் வேண்டும் 

நெஞ்சினில் உரம் வேண்டும் 

நற் பண்புகள் வளர்ந்திட வரம் வேண்டும் 

நிந்திப்பவர் தனை  

நித்திரை கொள்ளவிடு அவர் 

புத்தியில் உறைந்துவிடு
குறைகள் அற்ற வாழ்வு சாத்தியமா 
குற்றம் அற்றவர் யாரும் உண்டா 
குறைகள் பேசுவதில் அர்த்தம் உண்டா 
அனைத்திலும் உண்டு 
நன்மையையும் தீமையும் அறியாரா
நெருப்பும் நன்மை செய்திடுதே 
கருக்கிடும் போது பயம் வருதே 
தென்றல் வீசினால் சுகம் தருதே 
புயலாய் மாறினால் பயங்கரமே
 ஓங்கார நாதனே உதித்திடும் 

என் நெஞ்சினில் உன் கோலமே 

சரணம் சரணம் சண்முகா சரணம் 

நீ வரணும் வரணும் முருகா என்றதும் 

தரணும் தரணும் நின்னருளே

நித்திலம் கொழித்திடவே

இரவினில் வரும் நிலவே

 

இரவினில் வரும் நிலவே 

நீ பகலினில் வருவாயா
பகலில் நடக்கும் நிகழ்வுகளை     
நீ பார்த்திட விளைவாயா

இயற்கையின் நியதியை 
 மீறிட நினைப்பாயா 
இன்பம் துன்பம் எது
வென்று அறிவாயா 

பௌர்ணமி நிலவில் 

தாய் மண்ணில் இருந்து

ஊர்க்கதை அளப்பதும்   

இனிமேல் நடக்காது  

இயந்திர உலகில் பயணிக்கும் 

எமக்கு நேரமும் கிடைக்காது 
 கவனம்  முழுவதும் கணனியிலே    
இயற்கையை  ரசிக்கவும் இயலாது  

சிறுவரின் ஆட்டமும் வீதியில் இல்லை
கணினியில் தானே நோட்டம்  
ஓடாமல் ஆடாமல் ஒய்ந்து கொண்டார் 
ஒரு இடத்தில் நோய்கள் கொண்டவர் 
பருத்து விட்டார் பல இடத்தில் 

இதை அறியாமல் நீ தூங்கும் போது 
வருகின்றாய் விழிக்கும் போது 
மறைகின்றாய் எமை வெறுப்பது 
போலேன்  நடக்கின்றாய்

என் கரங்களிலே உனை ஏந்திடவா 

என் மனசை திறந்து பேசிடவா 
பரிதியவன் ஒளியினையே இரவல்

 தந்தானா அதை  இரவினில் தந்தானா

பகலினில் வந்தால் தன் மவுசு 

குறைந்திடும் என்றே பயந்தானா இல்லை

 பகலை பார்த்தால் பயந்திடுவாய் 

என்று பதுங்கிட சொன்னானா 

 உன் இளகிய மனசு வெதும்பிடும்

என்று விலகிட சொன்னானா

 இனிமையானது இரவு தான்

என்றிரவை ஆண்டிட சொன்னானா 

காதலர் கண்கள் கலப்பதையும்

கனவினிலே மிதப்பதையும் 
கண்டிட சொன்னானா 

அமைதியாக உறங்கும்

 உலகை ரசித்திட சொன்னானா 

ஆர்பாட்டம் இல்லாத அலையினையே 

அணைத்திட சொன்னானா

பகலவனை நீ பார்த்ததுண்டா 

பரிசில்கள் ஏதும் பெற்றதுண்டா
தாமரை மலர்ந்தது கண்டாயா 
இளம் துளிர்கள் மிளிர்வதை அறிவாயா

வானத்திலே  வண்ணக் கோலம் போடும் 

பறவை  இனங்கள் கண்டாயா 

 பொங்கும் கடலில் துள்ளி குதிக்கும் 

மீன்வகைகள் நீ பார்த்ததுண்டா

துள்ளி ஓடும் புள்ளி மானின் 

மருண்ட கண்கள்  கண்டாயா

சூரிய ஒளியில் பட்டு தெறிக்கும் 

வானவில்லை நீ கண்டாயா

வறுமையில் சிக்கித் தவிக்கும் 

வாழ்க்கைகள் கண்டாயா

பிஞ்சுக் கரங்கள் உழைக்கும் 

காட்சி கண்டிட வேண்டாமா 

பொம்மைகளை அவர் கண்டதில்லை 

பல உண்மைகள் கண்டார்கள் 

 பந்தாடும் வயதினிலே தினம் 

திண்டாடும் கொடுமைகளை 

குறைத்திட வேண்டாமா

குற்றம் குறைகள் நலிந்திருக்கே 

அதை நிறுத்திட வேண்டாமா

அரசியலும் ஒரு சாக்கடை தான் 

அதை அலசிட வேண்டாமா

நீ ஒரு முறை பார்த்தால் 

ஒளிந்திடுவாய் மேகத்தின் 

மடியில் மறைந்திடுவாய்

வேண்டாம் எமக்கு ஏமாற்றம் நீ 

இருக்கும் இடத்தில் இருந்து விடு

வேழ முகத்தோனே

 
வேழ முகத்தோனே முதல் 

வேண்டுவதுனைத் தானே

உனை மஞ்சளில் உருண்டை 

செய்து அதில் உள்ளபடி அருகம்புல் 

ஒன்று நாட்டி முன் வைத்து

எடுத்த கருமம் எல்லாம் 

இனிதே நடந்தேற இறைஞ்சி 

நிற்போம். முன்னவனின் பொற் 

பதங்கள் பணிந்து நிற்போம்.

பேழை வயிற்றோனே பாழும் 

உலகில் வாழும் மனிதர்கள் 

நாளும் நலம்பெறவே

கோளும் துணை செயவே குற்றம் 

குறைகள் எல்லம் பொறுத்திட

முன் செய்த தீவினையும் முற்றும் 

விடைபெறவே தோப்புக்கரணம் 
 இட்டு வணங்கி நிற்போம்.

உனை தொழுதிடும் பொழுதும் 

அழுதிடும் கண்கள் நினைந்திடும் 

பொழுதும் உருகிடும் நெஞ்சம் 

பதிகங்கள் பாடி பரவிடும் போதும் 

பெருகிடும் பக்தி வெள்ளம் 

விழுந்திடும் பொழுதும் எழுந்திடும் 

பொழுதும் ஒலித்திடும் 

நாவில் உன் நாமம்

பவள நிறத்தோனே பார்வதி பாலகா  

வையத்தில் அனைவரும் பாவிகளா 

நீ பேசிடு போகும் பாவங்களே 

கல்லாயிருந்து நீ கண்டது என்ன

கண்களை திறந்து கருணை புரியும் .

மோதகபிரியனே பாரினில் இனிமேல்

மோதல்கள் வேண்டாம். மாறுதல் 
வேண்டும் நீ மாநிலம் வாவா.
தேறுதல் தர வல்லவனே 
தேனும் பாலும் தந்திடுவோம் 
தேன்தமிழ் சிந்திட வாவா 


கானகத்துக் குயில்கள் எல்லாம் 
கானம் இசைக்கும்.ஈழத்துக் 
குயில்கள் இசைத்தால் கூடாதா 

இரைதேடி பறப்பதும் பாவமா இது 

முனோர்கள் இட்டு சென்ற சாபமா 

இல்லை ராமரை பிரிந்த சீதை 

அழுத கண்ணீரா சிந்திய முத்துக்கள் 

மண்ணில் சிதறியதாலா சீர் கெட்டதங்கே.

நம்பிக்கை கொண்டு தும்பிக்கையானை 

வேண்டுகிறோம் எமை வாழவிடு எங்கும் 

அமைதியும்  அன்பும் நிலவிடு