ஒளி காட்டும் வழி போல

ஒளி காட்டும் வழி போல

வழி காட்டு விழியாக 

விழித்தெழு நரகாசுரனே விழித்தெழு

உனை அவல குரல்கள் அழைக்கிறதே எழுந்திரு

நாடெங்கும் நாச வேலைகள் தடுத்திடு 

உன் பாவச் செயல்கள் பயன்பட புதிய சரித்திரம்

படைத்திடு புண்ணியம் உன்னை சேர்ந்திடும்

மானம் காக்க உன் இனிய உயிரை ஈந்திடு

நம் இனிய மக்கள் இருட்டினில் ஒளியை

ஏற்று உன் உயிரினில் அவர் உறக்கம்

காண நீ விழித்திரு மேனி நோகாது காத்திரு

களைகள் ஆங்காங்கு வளருதே களைந்திடு

பச்சிளங் குழந்தை மாரினில் தாய்

மரித்த பின்னும் பால் குடிக்குது

காலையில் பூத்த புது மலர்களோ கசங்கிக்

கிடக்குது மாலையில் கதிரவன்

கண் மூடையில் கொலைகள் நடக்குது

மூலையில் பட்டாசு வெடிப்பது போலவே

துப்பாக்கி வெடிக்குது பாரிலே 

தூங்கும் போதும் குழந்தைகள் அதைக்

கேட்டு தூங்குது தூளியில்

இனிமை எங்கும் பொங்கிட அணையா விளக்காய் 

ஒளிர்ந்திட ஆலய மணிகளை அடித்திடு ஆழிக்கண்ணனே

ஊழித்தீயை அணைத்திடு தீபாவளித் திருநாளில்

உதித்திடு கோடி உடுத்தி கூடிமகிழ விதித்திடு

என்னுயிரே: எனக்குள் நீ இருக்கும் வரைக்கும்....!

என்னுயிரே: எனக்குள் நீ இருக்கும் வரைக்கும்....
 ஆகா என்ன வென்று எழுதுவேன்,  எத்தனை கற்பனை வளம் ...!
 எத்துணை ரசனை உங்களுக்கு எல்லாமே பிடிக்கிறதே. படிக்கும் போது கண்கள் சொரிகிறது. அகத்தில் அட்சய பத்திரமா வைத்திருகிறீர்கள். இப்படி பொங்கி பிரவாகிக்கிறதே. எத்தனை முறை பார்த்தாலும் அலுக்காது.
உங்களை வாழ்த்த எனக்கு அருகதை இல்லை ஐயனே....!

இருந்தாலும் வாழ்த்துகிறேன்....!
பார் போற்ற புகழ் பெற்றிடு.....!
உன் உளம் மகிழ தினம் கவிதை படைத்திடு....!

பூக்கள் பூக்கிறதே

பூக்கள் பூக்கிறதே புகழுக் கேங்கிறதா

வாசம் வீசுறதே வஞ்சனை செய்கிறதா

வாடி விழுந்தாலும் வருத்தபடுகிறதா

தன்மை மாறாமல் திண்மை யாகாமல்

திகழும் எந்நாளும் மகிழும் தான்னாலும்

வாழும் காலம் முழுதும் வலிகள் சுமக்கும் வாழ்வு

வருடும் போது  மறக்கும் மறு படி பிறக்கும் சிறக்கும்

முள்ளிலே உள்ள ரோஜா 

வண்ணமாய் இல்லையா

சிப்பியில் உள்ள முத்து பெறுமதி  யற்றதா

சேற்றினில் செங்கமலம் பூஜையில் இல்லையா 

கள்ளுள்ள தென்னையில் இளநி தான் இல்லையா

பூவோடு சேர்ந்த நாரும் மணப்பது தொல்லையா

நீரிலே தோன்றும் நிலவு 

நீந்துவது உண்மையா

பகுத்தறிவு கொள்ள பலகாலம் தேவையா

பாரினில் பல காலம் வாழ்வது சில காலம்

 தூக்கத்தில் பல காலம் துக்கத்தில்

சில காலம் மகிழ்வாய் வாழ்வது எக்காலம்

மனிதனாய் வாழ்வது எக்காலம் வாழும்

போதே வாழ்ந்திடு நாளும் வீழ்ந்திடும் போதும்

எழுந்திட வேணும் மரணம் வரும் முன்

 மறக்காமல் மகிழ்ந்திடு என்றும் முறைக்காமல்

 அன்பில்லை அழகில்லை அறிவில்லை

புகழ் இல்லை பொருள் இல்லை  
வறுமையின் எல்லை 

என்றே வருந்தி நின்றால் பயன்னேது
நினைத்த வாழ்வு கிடைக்க வில்லை
என்று எண்ணி கிடைத்த வாழ்வை
வாழாமல் தொலைப்பது விதியோ
 அனைவருமே அழகியவர்

தான் இளகிய மனது கொண்டவர் தான்

திறமைகள் பலவும் உள்ளவர் தான்

அன்பும் பண்பும் அழகு தான்

உழைப்பும் உயர்வும் அழகு தான்

உண்மையும் நேர்மையும் அழகு தான்

தன்னம் பிக்கை கொண்டால்

எல்லாம் அழகு தான்

 என்றுணராமல் திறம்பட வாழ 

எண்ணாது  தாழ்த்திடும் தூத்திடும் பிறரை 

நோயினில் வாடும் தீயினில் வேகும் உடல் 

திமிரினில் ஆடும் தக திமி போடும்

 வீணே நேரம் விரயம் செய்யாமல்

தன்னையே தான் ஆராய
தன் நிறைவு கண்டு உயர்வு கொண்டு 
வாழலாம் இத் தரணியில் என்றும்

நாம் சிரித்தால் தீபாவளி

நாம் சிரித்தால் தீபாவளி

நாடழுதால் சூறாவளி

கேடழிந்தால் நாளும் களி

இருள் அகற்றும் தீப ஒளி

இனிமை பெற கனிவை அளி

கவலைகளை கண் நீரால்அழி

தீமைகளை தீயாய் அழி

பாவண்ணம் கொண்டால் பாவால் அழி

மூட நம்பிக்கையை அறிவால் அழி

கோபம் தனை கொன்று அழி

பெற்றவர்க்கு பேரை அளி

உற்றவர்கு உயர்வை அளி

கற்றவர்கு மதிப்பை அளி

நண்பருக்கு விசுவாசம் அளி

பிள்ளைகட்கு நல்ல கல்வி அளி

ஆற்றல் கொண்டவர்க்கு ஊக்கம் அளி

உண்மை நேர்மைக்கு பரிசு அளி

உயர்பவர்க்கு வாழ்த்து அளி

வறியவர்க்கு உதவி அளி

ஆதரவற்றோருக்கு அன்பை அளி

கலைகளை நீ கண்டு களி

அறுசுவை உணவை உண்டு களி

அன்பு நன்றி உணர்ச்சி காட்டும் விழி

காணும் என்றும் இன்ப ஒளி

 தினம் தினம் நல்கும் தீபாவளி

துர்கை துர்க்கையே

துர்க்கை துர்க்கையே
துர்கை துர்க்கையே அந்த
சிவனுக்கு நீயும் சரிநிகரே உன்னை
தொளுதார்க்கு  இல்லை ஒரு துயரே

முக்கண்ணனின் முழுமதி நீ
சரி பாதி  நீ அவன் சக்தியும் நீயே
ஸர்வமும் நீயே சர்வேஸ்வரியே
அன்புக்கும் அரசி அம்பிகையே நீ

செந்தூரப் பொட்டிட்டு செவ்வண்ண பட்டுடுத்தி

தங்கக் கைகளில் சங்கு சக்கரம் மின்னும்
வாழும் சூலமும் வேலும் தாங்கி சிங்கத்தின்
மீதமர்ந்து சிருங்காரம் புரிபவளே சிங்காரியே

உமையவளே வீரத்தின் உறைவிடமே வீரம்
செறிந்த மண் வேந்தர்கள் ஆண்ட மண்
வீணர்கள் கைவசமே நின் புகழ் ஒங்க
வீரம் செழிக்க விதைத்திடடடி புதைக்காது

நீ அருள் பாலித்தால் சேனைகள்
எமக்கெதற்கு சேதாரம் தான்
எதற்கு செந்தமிழைக் காத்திடடி
என் தமிழைக் காத்திடடி கனகவல்லி

பக்தர்கள் குறை தீர்க்க வேடங்கள் பல
பூண்டு வேடிக்கை புரிபவளே நம் வேதனை
தீர்க்க வேடம் தாங்கலையோ வேறு பெயர்
தோணலையோ  என்றும் எமை நீ ரட்ஷிப்பாயே

திருமாலின் திருவிளக்கே வாழ்வில்
ஒளிதரும் சுடர்விளக்கே லக்ஷ்மியே
மங்கள வாழ்வு அளிப்பவளே திருமகளே
செங்கமலம் மீதமர்ந்து ஐஸ்வர்யம் தருபவளே

நின் தயவின்றி வாழவும் முடியாதே
அஷ்டமா சித்தியும் கிடையாதே
அன்னையே மண்ணை பொன்னாக மின்னவிடு
நவதானியமும் எங்கும் தவழவிடு

மழையோ வெய்யிலோ அழிக்காது
அளவாய் பெய்யவிடு பயிர் பச்சைகள்
எங்கும் ஓங்க விடு களைகளை மட்டும் நீக்கிவிடு
வறுமையை முற்றும் போக்கிவிடு




















பார்க்கும் இடங்களெல்லாம் பிரம்மனின்
கைவண்ணம் அருகிருந்து ரசிப்பவளே கலைமகளே
அலைமகளே  வெள்ளைக் கமலத்தில் வீற்றிருந்து
கலை விளையாடும் அதில் பூத்திருந்து

மரகத வளைக் கரங்கள் தாங்கிடும்
வீணையில் நின் மொட்டு விரல்
பட்டு நாதம் ஒலிக்கும் என் நாவில்
பட்டு ஒலிக்காதோ மெட்டு

நாடு நலம் பெற  கல்வி கலை
பெருக விடு நற் பண்புகள் வளரவிடு
கயவரும் கற்றுணர அருள் வாயே
தலைகனமும் நீக்கி விடுவாயே

முப்பெரும் தேவியரே செம்பவள மேனியரே
கல்வி செல்வம்  வீரம் வளர்ப்பவரே உமக்கு பூமாலை
சூடிட வாடிடுமே நவரத்தின மாலை தர வகையிலையே
என்றும் வாடாமல் பாமாலை சூட வல்லமை தாரீரோ

பூவிலே தேனை வைத்தாய் வண்டினங்கள்
அருந்த வைத்தாய் கூவி உனை நான்
அழைக்க குரலினில் குழைப்பாயோ
இந்தக் குவலயம் தன்னில் மறுக்காமல்