வேதனையின் ஊற்று

   

தாய் மண்ணே வளர்க தமிழ் மண்ணே வளர்க 

எம்தேச மெங்கும் இன்பங்கள் சூழ

உன்மடியில் தானே நாங்கள் பிறந்தோமே

உன்சுவாசக் காற்றை உண்டு வளர்ந்தோமே

உலகெலாம் உன்னைக் கொண்டுஅறிந் தோமே 

உன்னை இழக்காதெம் மண்ணையிழந் தோமே

கூட்டிற்குள் நெருப்பைக் கொடுநெஞ்சர் இட்டார்

காத்திடுமெம் வீரர் களம்கண்டு மாய்ந்தார்.

மாட்டிற்கும் தொழுவுண்டு! மனிதர்கள் நாங்கள்

மண்ணெங்கே என்றெம் மழலைகள் கேட்கும்!

எம்தேச வாசமெங்கும் தென்பட வில்லை

அம்மாஉன் மேலாசை மங்கிட வில்லை.
எம்நெஞ்சில் உன்தீபம் எரிகின்ற போது

எதிர்ப்போர்கள் எரியூட்ட அணைகின்ற தேது?

பகல்இரவு கவலையின்றிப் பறந்திருந் தோமே!

பகைநெருங்க இனஉணர்வில் உறைந்திருந்தோமே!

புகுந்தரவம் தீண்டிடவே பதைத் தெழுந்தோமே!

பார்க்கமட்டும் உலகிருக்க துணையிழந் தோமே!

ஏழையில்லை செல்வரில்லை எங்குமுயிர் ஒன்றாய்

ஏதிலிக ளாய்நடந்தே எத்திசையும் சென்றார்.

வாழ்வதற்கும் சாவதற்கும் பேதமில்லை என்ற

வையகத்தின் நீதியினை வார்த்தையிலோ சொல்ல?

  

பாடுபட்டுச் சேர்த்தெலாம் ஒருநொடியில் போகப்

பிள்ளைகளும் பெற்றவரும் பிரிந்ததனால் நோக
ஆடுகின்ற விலங்குகளின் ஆனந்தக் கூத்தை

ஆண்டவர்கள் கண்கலங்கிப் பார்த்தகதை ஆச்சு.

மாவீரக் களங்கண்ட மணிக்குருதிச் சேற்றில்

மாண்பறியாப் பன்றிகளின் மந்தையுள காலம்

சாவென்றால் தொடைநடுங்கிச் சாவுகின்ற வீரம்

சரித்திரங்கள் பார்த்திருக்கும் தக்கதொரு நேரம்.

எங்கேஎம் நெல்வயல்கள் நீர்க்குளங்கள் எங்கே?

எங்கே எம் குடிவீடு? எம்கோயில் எங்கே?

எங்கே எம்முன்னோர்கள் சுவாசித்த காற்று?

எங்கும்யாம் காண்பதெலாம் வேதனையின் ஊற்று!