புரட்டிப் போட்ட விதி

படத்திற்கு நன்றி கூகிள்

                   

                                       

கானமயில் ஆடக் கண்டிருந்த வான்கோழி 
தானும் அதுவாகப் பாவித்து  - தானுந்தன்  
பொல்லாச் சிறகைவிரித் தாடினாற் போலுமே 
கல்லாதான் கற்ற கவி !


அட என்ன பாக்கிறீங்க அது தான் சொல்ல்லிட்டேன் இல்ல வான் கோழி என்று ம்..ம் அப்புறம் என்ன   பயப்படாதீங்க அவ்வளவு மோசமா இருக்கும் என்று தோணலை. என்னமோ தெரியலை ......எதுக்கும் கொஞ்சம் ஜாக்கிரதையாவே  இருப்போம் யாராவது உங்க கெல்மட்டைக் கொஞ்ச நேரம் குடுக்கிறீங்களா ப்ளீஸ் ......


மகிழ்சியும் இன்பமும் பொங்க கோலம் இட்டு பொங்கி தெளித்தவளுக்கு காத்திருந்தது  பேரிடி. வாழ்க்கையில் இன்பமும் துன்பமும்  வரும் போகும் தவணை முறையில். ஆனால் இந்த விதி இப்படி  மொத்தமாக தூக்கி மூலையில் போட்டு விட்டதே வெந்து வெடித்தாள் சீதா. அவளுக்கு எல்லாம் கணவன்தான். காசைக் கூட எண்ணிப் பார்த்ததில்லை ஒரு நாளும். காய்  கறியெல்லாம் வாங்குவது அவள் கணவர் தான். கண்ணாடிப் பெட்டிக்குள் வைத்த பொம்மை மாதிரி தன்னை அலங்கரிப்பாள். ஆனால் தன் கணவருடன் கை கோர்த்து கோவிலுக்கும் தியட்டருக்கும் மட்டுமே போய் வருவாள். அப்பப்போ தன் உறவுகளின் நல்லது கெட்டதுகளிலும் கலந்து கொள்வாள். மற்றபடி பாவம் சீதா வாயில்லா பூச்சி  வேறு வெளியுலகம் தெரியாதவள். படிப்பும் பெரிதாய் இல்லை. பத்தாம் வகுப்போடு சரி.

அவள் ரசித்து வாழ்ந்திருந்த வாழ்க்கையை நொடிப்பொழுதில் காலம் பிடுங்கிக்கொண்டது. எனென்னமோ மனதில் அலைபாய ஏங்கித் தவித்தாள். வாழ்வே சூனிய மாகி விட்டது போல் ஒரு உணர்வு. கலைந்து கிடந்த  கூந்தலைக் கூடக்  கோதத் தோணாமல் எங்கோ வெகு நேரமாக  வெறித்துப் பார்த்தபடி  இருந்தாள் சிலை போல. சீதா சீதா எங்கே இருக்கிறாய் என்று அழைத்த குரல்கூட அவள் காதுகளில் விழவில்லை. வீட்டின் அருகில் அடர்ந்து விரிந்த மாமரம். வெங்கட் ஓய்வுகிடைக்கும் போதெல்லாம் அங்குதான் உட்கார்ந்திருப்பான்..  அங்குதான் இவளும்  பிரமை பிடித்தது போல் உட்கார்ந் திருந்தாள். ஓரளவு வசதியான குடும்பம் தான் என்றாலும் வாழ்வாதாரம் ஏதும் பெரிதாக இல்லை. யாருமற்ற உலகில் தனிப்பட்டுப் போனவள் போல் எல்லாம் தகர்ந்து தலைவிரி கோலமாகக் கிடந்தாள்.

தன் அழைப்பிற்கு மறுமொழி இல்லாமல் போகவே அவள் அருகில் வந்தாள் சிநேகா. சீதாவின் தோழி. கணவனை விட்டால் அவள்தான் சீதாவின் உலகம். ஒரு கணம் பரிதாபமாக அவளை வைத்த கண் வாங்காமலே பார்த்துக் கொண்டிருந்தவள். சட்டென கீழே முட்டுக் காலில் இருந்து அவள் தோள்களை ஆறுதலாக பற்றிக் கொண்டு மீண்டும் மெல்ல அழைத்தாள். திடுக்கிட்ட அவள் சிறிது நேரம் அவளையே மலைக்க பார்த்துக் கொண்டிருந்தவள் மெல்ல விசும்பத் தொடங்கினாள். குமுறி அழுதாள். பின்னர் வழியும் நீரையும் வேதனையையும்  வலுக்கட்டாயமாக விலக்க  எண்ணித் தோற்றாள். சினேகா கண்கள் கலங்க அவள் முதுகை தட்டிக் கொண்டிருந்தாள். என்ன செய்வதும்மா....

போன முறை பொங்கல் எவ்வளவு சிறப்பாக கொண்டாடினோம். இன்று .... அவள் மேலும் பேச முடியாது நாதழு தழுத்தது. “புத்தாடையும் புன் சிரிப்புமாக வலம் வந்தாரே….” கேவினாள்.

                              கடந்த பொங்கலன்று நிகழ்ந்த அந்த துயர சம்பவம் சிநேகாவின் மனதில் ஓடியது அன்று வழக்கம்போல் பொங்கல் பானையில்  பால்பொங்கி வழிய வாங்கி வந்த பட்டாசுகளை மகிழ்ச்சியில் குழந்தைகளோடு குழந்தையாக வெடித்து மகிழ்ந்தான் வெங்கட்.  சிறிது நேரத்தில் பொங்கி முடித்து படையல் வைத்து வணங்கிய பின்னர், சாப்பிட உட்கார்ந்தார்கள். என்ன நினைத்தானோ சட்டேன்று எழுந்த வெங்கட் தாயை பார்த்து வருவதாக கூறி புறப்பட்டான். கூட்பிடு தூரம் தான் உடனே வந்து விடுவான் என்று பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள் சீதா ஆனால் அவன் திரும்பி  வரவேயில்லை. யாருக்கு தெரியும் அது அவன் கடைசி நாள் என்று .

                       பாவம் சீதா அவளுக்கு கோபம் எல்லாம் அவர் தங்கை மீது தான். அவளால் தானே தான் நிர்க்கதியானேன் என்று அடிக்கடி பொருமுவாள்.
வெங்கட்டின் செயல்களைக் கண்டு சினேகா பல தடவை ஆச்சரியப் பட்டிருக்கிறாள். ஒவ்வொரு செயல்களும் நிதானமாகவும் நேர்த்தியாகவும்  இருக்கும். எடுத்த பொருட்களை எல்லாம் அந்தந்த இடத்திலேயே வைத்துத் தான் பழக்கம் அவனுக்கு. மொத்தத்தில் அவன்  இருக்கும் இடம் எப்போதும் அழகாகவும் சுத்தமாகவும் இருக்க வேண்டும் இல்லையேல் ரொம்பக் கோபப் படுவான். ஆனால் அதற்கு எதிர்மாறாக இருப்பாள் அவன் தங்கை அப்படிப் பட்டவருக்கு இப்படி ஒரு தங்கையா என்று எரிச்சலுடன் பல தடவை முகத்தை திருப்பி இருக்கிறாள் சினேகா.  
                                   
வெங்கட் தாயை அழைத்த வண்ணம் வீட்டினுள் நுழையும் போது அங்கு யாரும் இருக்கவில்லை எல்லோரும் தம் தம் கடமைகளில் கவனமாக இருந்திருக்கிறார்கள். அந்த இரண்டு வயது குழந்தையை யாரும் கவனிக்கவே யில்லை. வெங்கட்டின் தங்கை கீதா உப்பியே இருப்பாள் ஊருப்பட்ட வருத்தங்களுடன்.அவள் தான் மருந்தை போட்டு விட்டு அப்படியே மறந்து வைத்து விட்டு போய் விட்டாள். அவளின் ஒரே ஒரு குழந்தை இரண்டு வயது தான் இருக்கும். அதுக்கு என்ன தெரியும் பளபளத்துக் கொண்டு பலவர்ண நிறத்தில் இருந்த போத்தலைக் கண்டதும், குட்டிப் புளுகோடு, அதை அந்தப் பச்சைமண் மெல்ல மெல்ல ஏறி அதை எட்டி எடுக்க முயலவும், அது விழுந்து உடையவும் சரியாக இருந்தது.

 

விழுந்த மருந்தை எடுத்து வாயில் போட பதைப்புடன் பறிக்க ஓடி வந்த வெங்கட் அவளது கணவன் அக் குழந்தையின் மாமன் அவன் அருமைத் தங்கையின் குழந்தை அதுவும் தவம் இருந்து ஆறு வருடங்கள் கழித்து பிறந்த அன்புக் குழந்தை பாய்ந்து செல்ல தடால் என்று தடுக்கி விழுந்தவன். குழந்தையின் கையில் இருந்த மருந்தை தட்டி விட்டான். அதே நேரம் விழுந்த வேகத்தில் மேசை மூலையுடன் தலை மோத உடைந்த போத்தல் துண்டும் மண்டையில் ஆழமாக குத்தி ரத்தம் பீறிட்டது. விழுந்த சத்தம் கேட்டு ஓடி வந்த தாய் கண்டு பதை பதைத்தார் செய்வதறியாது துடித்தார்.

  அவன் மெல்ல நடந்ததை சொல்லி முடிக்கு முன் மயக்கமுற்றான், அவர்கள் உடனே எமேர்ஜென்சிக்கு அழைத்து வருவதற்குள். நிறைய ரத்தம் கொட்டி விட்டது மருத்துவமனைக்கு கொண்டு சென்றவுடனும் ஆபரேஷன் தியட்டருக்கு கொண்டு சென்றார்கள். ஆனாலும் பிரயோசனம் இல்லை என்று கை விரித்து விட்டார்கள். என்றாலும் முயற்சி செய்கிறோம் ஏன்று உள்ளே போனவர்கள். உடனேயே வெளியில் வந்து கை விரித்து விட்டார்கள். அவர் தங்கையின் கவனக் குறைவினால் ஏற்றபட்ட இழப்பை ஈடு செய்ய முடியுமா?

 

வாழ்க்கையின் மகிழ்வான தருணங்கள் குறைவாகவும் துன்பங்கள் நீண்டும் அமைகின்ற சாபம் பெற்ற வாழ்க்கை என்றாகிவிட்டது அவளுக்கு. .

எல்லோருக்கும் மகிழ்ச்சியும் கொண்டாட்டமுமாக இருக்கும் ஒவ்வொரு பொங்கலும்,  சீதாவிற்குத் தன் கடந்தகால இன்பங்களின் முடிவுரை குறிக்கப்பட்ட தேதியாகத் தோன்றும் அந்நாள்…………………………………………………………………………………

 

தவறு செய்பவர்கள் திருந்த இடமுண்டு தான் . தவறுகள் நல்ல பாடத்தைக்கற்றுக் கொடுக்கும் என்பதும்  உண்மை தான். ஆனால் அதையும் கற்றுகொள்ள இன்னுமொரு சந்தர்ப்பம் அமைந்தால் சரி ஆனால் அமையாமலே போய் விட்டால்.... தவறுகள் செய்வது மனித இயல்பு தான் என்றாலும். கவனக் குறைவாலும், நல்ல பழக்க வழக்கங்களை கைக்கொள்ளா மையினாலும் ஏற்படும் அசம்பா விதங்கள் மன்னிக்க முடியாதவை அல்லவா?