நல்லூர் நாயகனே

 நல்லூர் நாயகனே 

முத்தமிழ் வித்தகனே

வித்தைகள் உனக்கென்ன புதிதா 

விதைத்திடும் விதைகளெல்லாம் 

மெத்திடுமா நின் அருள் 

இன்றி முத்திடுமா இவை புத்தியில் 

உறையாமல் செத்திடுமா 

விதி என்று நதி வழி செல்லாது 

கதி என்று வந்தவரை 

காத்திடும் கருணை தெய்வம்

கந்தா நீ அல்லவா 

சரவணபவ என வாழ்வினில் 

விடிவு தர வந்த வடிவேலா
என் உளம் அறிந்து

  நினைந்து உனை பாடி 

நான் மகிழ கவிதையும் தந்த கதிர்வேலா

இதுவும் கந்தன் கருணை தானா 

வேண்டியதை தருபவனே 

உன்னை தான் பாடுகிறேன்

உன்தனையே வேண்டுகிறேன்

நினைவு தெரிந்த நாள் முதலாய் 

நின்தனையே வணங்கி நின்றேன்

நடை பழகும் போதினிலும் 

உன் தாள் தான் பணிந்து நின்றேன் 

பிஞ்சுக் கரங்களினால் கை 

கூப்பி  நின்றேன் 

இன்று வரை உன் நினைவே 

இறக்கும் வரை வேண்டுகிறேன்

கடல் தாண்டி வந்தாலும் கருணை 

மழை பொழிபவனே உன்னை 

கொண்டாடுவோரை திண்டாட 

வைப்பவனே சிந்தனை திறம் வேண்டும் 

நெஞ்சினில் உரம் வேண்டும் 

நற் பண்புகள் வளர்ந்திட வரம் வேண்டும் 

நிந்திப்பவர் தனை  

நித்திரை கொள்ளவிடு அவர் 

புத்தியில் உறைந்துவிடு
குறைகள் அற்ற வாழ்வு சாத்தியமா 
குற்றம் அற்றவர் யாரும் உண்டா 
குறைகள் பேசுவதில் அர்த்தம் உண்டா 
அனைத்திலும் உண்டு 
நன்மையையும் தீமையும் அறியாரா
நெருப்பும் நன்மை செய்திடுதே 
கருக்கிடும் போது பயம் வருதே 
தென்றல் வீசினால் சுகம் தருதே 
புயலாய் மாறினால் பயங்கரமே
 ஓங்கார நாதனே உதித்திடும் 

என் நெஞ்சினில் உன் கோலமே 

சரணம் சரணம் சண்முகா சரணம் 

நீ வரணும் வரணும் முருகா என்றதும் 

தரணும் தரணும் நின்னருளே

நித்திலம் கொழித்திடவே