பாயும் புலியும் கேட்டால் பதுங்கி தானே கிடக்கும்

 

 ஆயர்பாடி கண்ணா வலை

மோதுகின்ற நெஞ்சா

காலை மாலை எல்லாம் 

அக்கன்னியர்கள் பின்னால்

 உன் மோனகானம் கேட்டு அவரும்

 மடியில் தஞ்சம் புகுவார் 

தூயநெஞ்சில் அந்த ராதை 

குடியிருந்து கொள்வாள்

கண்ணில் காதல் கொண்டே அவளும் 

மண்னை வாழவைப்பாள்

அவள் எண்ணம் முழுதும் உந்தன் எழிலில் 

லயித்துக் கிடக்கும்  உம்கவனம் முழுதும் 

எம்மை காத்துத் தானே  கிடக்கும்

மாயக் கண்ணன் உன்னைக் காண 

மயிலும் வந்திருக்கு இசைகானம் 

கேட்டுத் தானும் ஆடிக் களிக்க வென்று  

கூடிக்களிக்கும்  உந்தன் குலவு கவிதை கேட்க 

பேசும் கிளியும் பறந்துவந்து 

பக்கம் நின்று  பார்க்கும்
பாடும் குயிலும் உமையே 
பாடத்தானே துடிக்கும்
காடும் மலையும் உம்தன் 
காலடியில் தானே கிடக்கும்

 காயம் முழுதும் உந்தன் கானம் 

கேட்டு  சிலிர்க்கும்  

பாயும் புலியும் கேட்டால் 

பதுங்கி தானே கிடக்கும் 

ஓடும் நதியும் கேட்டு உறைந்து 

போகும் கண்ணா

ஓரறிவு உள்ள  மரமும் 
உமையே உருகி உற்று நோக்கும்
வேணு கானம் கேட்க
அந்த விதையும் எழுந்து நிற்கும்  

சாயவேண்டும் நானும் உந்தன் 

நிழலில் தானே கண்ணா

கோபம் கொள்ள வேண்டாம் 

உன் குழந்தை தானே நானும்

 என் பாவம் முழுதும் தள்ளு
உனைக் காண வேண்டும் நில்லு

எண்ணும் போது உனையே  நான் 

எளிதில் அடைய வேண்டும்

 உருகி என்றும் உமையே  

நானும்  பண்ணில் பாடவேண்டும்

 நினைவில் தோன்றும்  உந்தன்காட்சி

 கண்ணில் நிறைய வேண்டும்